‘Isla Bonita’ op Zuid.

Indi.T is danser, regisseur en choreograaf, docent en ondernemer. Zij is bovenal inspirator van het House of Urban Arts op Zuid waar kinderen en jongeren zingen, dansen, theater maken en beats produceren. Begin dit jaar publiceerde ze een boek Tribalism Semantics: 8 praktische stappen voor inclusie (2023) met een methodiek om uitsluiting van niet-westerlingen te voorkomen. Ze maakt voor kinderen en jongeren een cultureel programma dat verbindt, samen met andere culturele partners als Theater Zuidplein. Indi.T: ‘Wij waarderen jongeren om wat ze kunnen. Onze docenten treden in het domein van de jongeren en gaan dan aan de slag, onze docenten zeggen niet, kom in mijn domein en ik leer je wat kunst is.’

House of Urban Arts

Bij de Menebafabriek aan de Maashaven sla ik met de fiets af naar de Zwartewaalstraat in de Tarwewijk. Een imposant schoolgebouw uit de jaren dertig is het onderkomen van House of Urban Arts. Het wijkcomité van dit veiligheidsrisicogebied sputterde in 2020 tegen de komst van de Urban Arts, geschrokken van het woord straatcultuur en bang voor hangjongeren. ‘Als er hangjongeren zijn, dan waren die er al’, zegt Indi.T. ‘Onze deelnemers zijn binnen.’ Dat blijkt wel uit de intensieve programmering. Voor een beginner zijn de lessen twee maal twee uur per week en naarmate het niveau stijgt, neemt het tijdbeslag ook toe. De kinderen en jongeren kiezen uit een mix van dans, zingen, acteren, rappen, beats maken, songwriting of spoken word. Naarmate de leerlingen vorderen, maken ze een eigen keus voor disciplines. Met Kerst presenteren ze zich in het Theater Zuidplein met de ‘Urban Chrismas Tale’ en met Pasen kunnen ze meespelen in een film ‘Urban Easter Story’. Verrassend genoeg zijn bij de jongeren ook de cursussen ‘foodart’ populair: samen eten voorbereiden en koken. Met vier basisscholen in de omgeving zijn vaste relaties over wekelijkse lessen voor alle leerlingen.

Urban Arts

Urban Arts, legt Indi.T uit, ontwikkelde zich in de jaren zeventig en tachtig in grote steden over de hele wereld. Urban is altijd vermengd met traditionele kunstvormen uit de eigen cultuur en dat maakt het toegankelijk. Hiphop is het bekendste voorbeeld, ontstaan in New York, in de zwarte cultuur in arme wijken waar Latino’s en Afro-Amerikanen met beperkte middelen iets creëerden waarmee zij bestaansrecht kregen. Er is één groot verschil tussen hiphop en de andere straatculturen, vertelt Indi.T: ‘In Amerika kreeg HipHop door de nationale televisie in één klap een groot podium. Ook wereldwijd. In Latijns-Amerika, in India en op andere arme plekken van de wereld waar straatcultuur gelijktijdig begon, was dat podium er niet. De Bollywood-cultuur, de Capoeira of de Latin dancers kregen geen aanzien, omdat er geen mediaplatform voor was. Voor mij is het verschil tussen urban en hiphop de wereldspreiding en niet het ontstaan van die stijlen. Urban begon als beweging op verschillende plekken in de wereld, met ieder een eigen ontwikkeling.’

La Isla Bonita

‘Rond mijn derde jaar zag ik de videoclip La Isla Bonita (1986). Het ging me niet om Madonna die het zingt, maar om de kleding die ze droeg en de plek waar ze was, dat hele kleurrijke exotische uit Latijns-Amerika. Ik kreeg mijn moeder zo ver om de jurk die Madonna  droeg voor mij na te maken [lacht]. Dat is wat de herinnering mooi maakt. Mijn moeder was coupeuse, cateraar en danseres en mijn vader was muzikant en zanger. In mijn beleving kwam zo alles bij elkaar. Zo’n jurk, zo’n videoclip, dat Latijns-Amerikaanse, wat ook deels mijn roots zijn. Ik stond als kind altijd te dansen en te zingen en hielp mijn moeder in de keuken. Ik tekende en knipte mee met de patronen van de kleding die ze ontwierp. Madonna was voor mij de beleving van de video-clip. Wat ik heb meegenomen in mijn leven zijn de dingen die ik vanuit mijn opvoeding belangrijk vond en vanuit de mensen die mij hebben gevormd tot de artistieke persoon die ik ben. Ik zoek mijn eigen weg en ben een beetje koppig. Alles wat niet bestaat, creëer ik zelf. Dat is mijn motto [lacht].

Tribalism-Semantics

Voor House of the Urban Arts bedacht Indi.T een eigen lesaanpak gebaseerd op medezeggenschap van de deelnemers. De docent laat zijn leerlingen meebeslissen over wat er nodig is om resultaat te behalen. Daarnaast is de docent een rolmodel. Indi.T: Op Codarts merkte ik jaren geleden dat er geen docenten rondliepen die snapten hoe ze jongeren moesten aanspreken met eenzelfde rugzak als ik. Met een groep urban dancers onderzocht ik waarom onze westerse dansstijlen niet een-op-een te plakken zijn op een urban lichaam. Mijn antwoord is dat urban dancers medezeggenschap willen. Ze willen gehoord worden en begrepen. Mijn conclusie was: laat de dansers meebeslissen over wat er nodig is om resultaat te krijgen, dan krijg je een betere output.’

Daarna is Indi.T gaan werken met woorden. Ze vraagt deelnemers woorden te bedenken bij een thema of over zichzelf en met die woorden gaan ze weer terug naar een beweging met hun lichaam Zo ontstond het woord Tribalism – Semantics. Indi.T: ‘Het gaat over tribalism, wie je bent, waar je vandaan komt, wat je roots zijn en semantics, hoe ga je dat met jouw woorden omzetten naar welk discipline dan ook? Wat ik mijn docenten leer is dat onze invalshoek nooit didactisch, cognitief of pedagogisch is. Je invalshoek is sociaal-maatschappelijk, emotioneel en op die manier kom je tot een diepere laag van communicatie en haal je eruit wat erin zit. Het gaat hier om de intrinsieke waarde bij de mensen die meedoen.’ Inmiddels zette Indi.T de methodiek in boekvorm op papier.

Lucia Marthas

Op zesjarige leeftijd nam haar zus Sannah haar mee naar de dansacademie van Lucia Marthas in Amsterdam. Ze viel op, want Lucia Martas vroeg haar voor een hoofdrol in een grote Disney-productie. Indi.T: ‘Blijkbaar heb ik een uitzonderlijk talent, niet zozeer om wat mijn lichaam kan, maar hoe verhalen rond kunst en performing arts in mijn hoofd tot stand komen. Ik ben altijd bezig met nieuwe dingen te onderzoeken en bedenken. Ik denk in beelden en scenario’s en dat vertaal ik dan naar óf schrift óf beweging óf video. Ik teken mijn eigen kostuums en ik verzin recepten, dus al dat onderzoekende, alles wat vernieuwend is of wat kan, wat mogelijk is, dat vind ik leuk om er mijn tanden in te zetten.’

Vanaf haar zesde tot haar veertiende volgde ze een talentenroute bij Lucia Marthas en kreeg tussen de zestien en de tweeëntwintig uur per week lessen zingen, dansen, en acteren. Mini-playbackshows en Soundmixshows horen daar in de opleiding van Marthas onlosmakelijk bij. Indi.T: ‘Die twee minuten op zo’n podium, daar haalde ik geen voldoening uit. Ik zag mezelf niet in een musical elke dag hetzelfde riedeltje doen. De keuze voor mij bij Marthas was: óf ik ga commercieel óf ik kom in een musical en dat was niet hoe ik het voor me zag. Als ik dan toch zo’n verhalendenker ben, dan was het mijn behoefte om ook een heel verhaal te kunnen vertellen. Hoe ik het voor me zag is echt regie, theater en choreografie. En toen ben ik dus theatervoorstellingen gaan maken.’

Each one teach one

‘Mijn moeder overleed toen ik 14 jaar was. Eigenlijk ben ik een beetje in haar voetsporen getreden, omdat zij altijd bezig was met nieuwe dingen, nieuwe recepten, nieuwe kleding, nieuwe kunst, muziek. Mijn vader was goed in atletiek en hij wilde natuurlijk dat ik niet hoefde te leven van zo’n muzikantensalaris zoals hij deed. Hij wilde mij graag aansporen om olympisch kampioen in het sprinten te worden of zoiets.’ Ze deed inderdaad na haar veertiende enkele jaren vormen van topsport, maar het paste niet bij haar. Indi.T: ‘Wat ik altijd belangrijk vond is dat ik iets kan achterlaten voor iemand anders, die er ook weer iets aan heeft. Dat ik zelf iets heb gedaan waarvan ik precies weet wat ik moet doorgeven aan de volgende persoon of de volgende generatie. Dat komt vooral uit hiphop culture, dat legendary, dat je pioniert, dat je dat doorgeeft en dat dat blijft bestaan. In de urban culture vind ik het belangrijk dat met de tools die ik geef iemand anders weer een nieuwe Indi.T kan worden en op zijn eigen koppige manier in zijn eigen pad met zijn eigen resources opnieuw ontdekt.’

Onderwijs

Stuur ons van tevoren even de leerdoelen of de leerlijnen op, vragen scholen tegenwoordig. Dat is precies wat Indi.T niet wil. Ze wil eerst met leerlingen in gesprek. Indi.T: ‘Op een school spraken we met één of twee leerlingen uit elke klas over de vraag, wat zouden jullie willen doen? Met die uitkomst hebben we een aanbod gecreëerd. Dan komen de leerlingen tot hun recht. Wat de minister van cultuur niet snapt, is dat wij op de basisscholen kinderen een breed perspectief aan kunst en cultuur moeten meegeven. In het onderwijs wordt geen aandacht besteed aan die verschillende culturen die allemaal een eigen interpretatie hebben van kunst. Daarom is er voor deze leerlingen geen reden om een kunstopleiding te volgen. En daarom worden er geen rolmodellen opgeleid. Hoe wordt Rotterdam ooit een inclusieve stad als jongeren hun eigen achtergrond niet kunnen ontdekken en verder kunstzinnig kunnen ontwikkeling op een kunstopleiding?’

Kleur doet er niet toe, gelijkheid en rechtvaardigheid zijn waarden die Indi.T meekreeg in haar opvoeding. Dat sterkt haar in de strijd om de gesloten cirkel in de kunsteducatie en de kunstopleidingen te doorbreken. House of Urban Arts zal een ‘Isla Bonita’ worden waar talenten in Zuid hun eigen cultureel erfgoed meenemen in hun kunstbeoefening. Ze wil ernaar streven dat deze talenten ook op de kunstopleidingen terecht komen met docenten die hun rolmodel zijn. Indi.T: ‘Mijn ambitie is dat er een platform komt voor urban arts in Nederland.’

Biografie

Indi.T groeide op in Amsterdam-Zuidoost. Al heel jong kwam ze terecht op de dansacademie van Lucia Marthas in de hoofdstad en volgde daar de musicalopleiding. In 2004 verhuisde ze naar Rotterdam. Na een turbulente schoolcarrière en jaren met dansoptredens en lesgeven, onder anderen bij het Hiphophuis, besloot ze in 2008 de opleiding docent dans te volgen bij Codarts. Daar vond ze met haar achtergrond haar draai niet. In 2014 deed ze opnieuw een poging bij Codarts en kreeg de kans om een methodiek te schijven met haar eigen opvatting om uitsluiting van niet-westerse leerlingen te voorkomen. Het werd de aanzet tot haar boek Tribalism Semantics met 8 praktische stappen voor inclusie (2023). Inmiddels richtte ze Future in Dance op voor jongeren die hun talent voor dans, theater en zang verder willen ontwikkelen in de richting van een beroepspraktijk. In 2020 legde ze de basis voor House of Urban Arts in de Tarwewijk. Bij de uitreiking van de Doro Siepelprijs in 2020 typeert wethouder van Cultuur haar met een zin uit het juryrapport: ‘Ze is bevlogen, een rolmodel voor de talenten die ze begeleidt, ze is maatschappelijk geëngageerd en staat voor wat ze wil en doet.’ House of Urban Arts ontvangt uit het Rotterdamse Kunstenplan 2021-2024 jaarlijks een bedrag van €172.000.